HAYAT DEDİĞİN DİBE VURMAMAK İÇİN BİR ÇIRPINIŞTIR

‘’kimse ümitsiz olmasın, herkesin bir çıkış noktası vardır yayınla okusunlar, belki teselli olur insanlara’’ diye başlıyordu mektup..

 İnsan yaşamı tam bir şanstır aslında, Ne zaman hayatın sana ne getireceğini bilemezsiniz.

Her an bir sürpriz le karşılaşmanız olağan değildir.

Geçmişe dönüp bakıyorum da neler yaşamışım, neBadireler atlatmışım. Hepsine de ’’ insanız ya! Olur ‘’ demiş, geçiştirmişim

Hayır, yani bendeki de nasıl bir psikolojiyse, hep bir ‘’normaldir’’ mantığı hakım olmuş,

Oysaki neresi Normal, ,13 yaşındayım çamaşır makinemiz bozulmuş, annem elde çamaşır yıkıyor, bir yanda da söyleniyor, derken beni çağırdı ‘’ terasta hortum var al getir’’ dedi

Çıktım terasa, terasın tam ortasında üstü plastik camla kapatılmış bir pencere vardı, oradan aşağı bakınca babamın işyerinin içi görünürdü, çocukluk işte etrafından dönmek zor geldi ve ben o plastik cama basım ve aşağı düştüm. Nefes alamıyorum, tıkandım, işyerindeki adamlar ve babam koşup geldiler onlarda şaşkın, aralarında bir doktor vardı o beni silkeledi nefes almaya başladım derken hastaneye götürdüler, ilk tedavim yapıldı ne kırık ne çıkık bir şey yok Allahtan, bir iki gün sonra bir şeyim yok diye taburcu ettiler.

İkinci olay ; 17 yaşındayım aşırı midem ağrıyor kıvranıyorum o dönemde taksimetre yok Annem hastaneye götürdü  apandisit olabilir diye beni devlet hastanesine sevk ettiler , sevk derken öyle ambulansla değil. Al götür dediler o kadar yani!

Annem taksinin birini durdurup sordu

‘’kızım hasta  devlet hastanesine ne kadara götürürsün

‘’20 lira olur

‘’ çok para ya ! bak kız ölecek  apandisiti patlamak üzereymiş ölür, kalır yazık bak,  vereyim 12 lira at bizi hastaneye sevaptır, yazık şoför bana baktı ,baktı ,acıdı tamam abla 15 tl olsun hadi ..

( sanki ben Şoförün kızıyım şoför Annemden insaflı çıktı 15 liraya bizi hastaneye götürdü. Acil ameliyat dediler apandisit patlamış meğer.. (pazarlığa kurban olacaktık az daha) onu da öylece atlattık.

Tabi bunlar önemsizmiş  daha büyük felaketleri görmemişim daha.. 23 yaşındayım göğsümde şiddetli ağrı sabaha kadar uyutmuyor doktora gitmek gerek anneme anlattım Önemsemedi. geçer dedi. Bugün yarın derken ağrılar ilerledi öyle tek başıma doktora gitmek ne mümkün, babam, Hitler’in erkek kardeşi sanki Astığım astık kestiğim kestik, dövdü mü Allah yarattı demezdi. Ne yapayım diye düşünürken babama işyerinde mesai kalacağımı söyleyip işe diye doktor gittim, babam anlamış gibi işyerini aramış patronum ‘’gelmedi ‘’cevabını alınca delirmiş. cep telefonları da yok tabi her şeyden bihaber eve gittim babam daha beni görür görmez banavurmaya yerden yere atmaya başladı elimde reçete, sımsıkı tutmuşum buruş buruş olmuş. o kadar kötü dayak yedim ki kalkacak mecalim kalmamıştı. Olay namus davasına döndü birden neredeydim kimleydim savunma yapmama fırsat vermiyor ki !yediğim dayak saatler sürdü  belki yada bana öyle öyle geldi,hatırlamıyorum yediğim dayaktan bitkin düşmüş bir halde, babam beni yerde öylece bırakıp işine gitti.. Her tarafım mor ve dokunmadan bile sızılıyordu, zar zor yerimden kalkıp önce banyoya girdim ardından saçımı toparlayıp bir şey olmamış gibi  odama geçip kitap okumaya başladım, Bu kitap okumak  aslında bu dünyadan kaçıştı benim için okuduğum kitabın içinde saklanmaktı. Tek sığındığım tek yer kitaplardı. Ertesi gün ve sonraki birkaç gün saklambaç oynadım babamla  o gelince ben odama kapanıyordum. İşten de çıkartmıştı beni, ne sokak yüzü gördüm ne balkona çıkabildim yasaklıydım. Ben Anneme her şeyi anlatmıştım, o da sonraki gün babama anlatmış. Tabi babamla hiçbir zaman eskisi gibi olamadım. Bu konuyu onunla hiç konuşmadık, Hep uzak ve mesafeli davrandım. Saygısızlık yapmadan, o ölene kadar hep ben baktım .

O ölünce de yanında ben vardım. En çokta ben üzüldüm. 

Hayat işte insanlarher şeyi zamanla unutuyor veya unutmazsa da acısı hafifliyor ve bir süre sonra sadece anı olarak kalıyor. Sanırım insan olmak böyle bir şey.

Hayatla sınavıma gelince; hala benle uğraşıyor ama bu defa hazırlıklı ve daha sağlam duruyorum hayatın karşında.ne ölümden korkuyorum Nede birinin bana yapacağı kötülükten, insanın kaybedecek Bir şeyi olmayınca, korkacak bir şeyi de olmuyor be abla. Ben yine şanslım hala hayattayım ya bu bile bir kazanılmış savaştır benim için. Kimse umutsuz olmasın kimse üzülmesin her şey biz insanlar için  bazen gazete yada videolarda çocuklara yapılan işkenceleri okuyor duyuyorum yüreğim kaldırmıyor. Bir insan çocuklara neden şiddet uygular ki?Bir tokat lık canı var. Hiç mi yürekleri sızlamaz anlamıyorum ama, ben o videoları haberleri gördükçe uyuyamıyorum.